کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) یک مجموعه تلویزیونی انیمیشن کودکانه است که توسط فردی به نام راجرز تولید شده است. این برنامه که مخاطب هدف آن کودکان پیش دبستانی است، بر اساس «همسایگی مستر راجرز » یک مجموعه تلویزیونی پاپتی خانواده محور طولانی مدت، ساخته شده است. سریال حول محور شخصیت دنیل تایگر (پسر، مامان ببر و پدر ببر) است. این مجموعه همچنین دارای شخصیت های دیگری می باشد مانند کاترینا کیتی کت (دختر هنریتا پوسیکت)، خانم الینا (دختر لیدی الین فرچایلد و موزیک من استن)، the Owl و شاهزاده چهارشنبه (پادشاه جمعه و ملکه سارا کوچکترین پسر شنبه و برادر کوچک شاهزاده سه شنبه).
سریال در دو بخش 11 دقیقه ای با موضوعات اجتماعی عاطفی مشترک مانند
ناامیدی و غم یا عصبانیت و شکرگزاری می باشد که به هم مرتبط می شوند. این تم همچنین همراه با
یک موسیقی است تا موضوع برنامه را پر رنگ تر کند و به کودکان کمک کند درس
های زندگی را به خاطر بسپارند. به این آهنگ ها آهنگ های استراتژی می گویند. کارتون محله دنیل تایگر هوش عاطفی،
مهربانی و احترام انسانی را به کودکان می آموزد.
شخصیت‌های محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) شامل دنیل تایگر، خواهر کوچکش مارگارت و پدر و مادرش آقا و خانم ببر هستند. در مدرسه آن ها با معلمی به نام معلم هریت و همکلاسی هایشان الینا، او جغد، کاترینا، شاهزاده چهارشنبه و دیگران در ارتباط هستند و سوار بر یک واگن برقی به نام "ترولی" می شوند.
خانواده ببر
در کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) ببری 5 سال دارد که
با والدینش در ساحل جنگل زندگی می کند. در فصل 2 زمانی که خواهر کوچکترش مارگارت
به شخصیت ها اضافه شد دنیل بزرگتر شده بود. اسباب بازی مورد علاقه ی او یک ببر آبی
به نام Tigey می باشد و او معمولاً یک هودی ژاکت کش باف پشمی
قرمز و کفش ورزشی می‌پوشد.
تأثیر کارتون محله دانیل تایگربر کودکان
بر اساس تحقیقات انجام شده کودکان از رسانه ها یادمی گیرند. این برنامه با هدف آموزش به کودکان خردسال ایجاد شده است. والدین به طور قطع هنگام تماشای کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) متوجه رشد فکری کودک خود می شوند.
کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) برای کودکان سه سال به بالا ساخته شده است. دنیل تایگر بسیاری از تجربیات مشابهی که کودکان خردسال انجام می دهند از جمله رفتن به مدرسه برای اولین بار، ترس از واکسن زدن در مطب دکتر، امتحان کردن غذاهای جدید، کنار آمدن با دوستان و گوش دادن به صحبت های والدینشان و... را انجام می دهد.
بر اساس تحقیقات انجام شده کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) برای آموزش مهارت های زندگی به کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار خوب عمل کرده است. در واقع قسمت های مختلف این کارتون به همان روشی طراحی شده اند که محققان اوتیسم آموزش های مؤثر برای کودکان اوتیسم را طراحی می کنند. هر قسمت حول یک مهارت یا تجربه است. مانند امتحان کردن یک غذای ناآشنا که دنیل یا شخصیت دیگری را نشان می‌دهد که آن مهارت را بصورت مرحله ای توصیف می کند، مهارت را الگوبرداری می‌کند و بیننده را دعوت می‌کند تا آن را امتحان کند و بازخورد ارائه دهد.
محققان به دنبال این هستند که آیا والدین می توانند مهارت های فرزندپروری و تربیت را از کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) بیاموزند. آن ها می خواهند بدانند چگونه بازی کردن می تواند مکمل آموخته های کودکان با تماشای کارتون و نمایش باشد. خارج از تحقیقات امیدواریم والدین و معلمان بتوانند از این اطلاعات برای کمک به کودکان استفاده کنند. از دیدگاه کولول به عنوان یک محقق رشد کودک، این یک گام امیدوارکننده است که رسانه ها و برنامه های کارتونی می توانند در کمک به کودکان در توسعه ی مهارت های زندگی و تشویق گفتگو بین کودکان و والدین نقشی ایفا کنند. بنابراین یک برنامه ی تلویزیونی می تواند به طور مؤثر مهارت ها را به کودکان آموزش دهد. محققان همچنین عنوان کردند که بزرگسالان می توانند باعث تقویت یادگیری موثر در کودکان مبتلا به اوتیسم شوند. البته نمی توان این روش را به همه ی کودکان مبتلا به اوتیسم تعمیم داد زیرا طیف آن بسیار گسترده است اما شواهد اولیه ای را ارائه می دهد که تلویزیون به ویژه برنامه هایی با هدف آموزش به کودکان ممکن است راهی برای مدل سازی رفتارهای کودکان در طیف اوتیسم باشد.
کارتون محله دنیل تایگر (Daniel Tiger) یکی از برنامه های کاربردی هم برای تقویت زبان انگلیسی کودک مناسب است. و هم برای تقویت مهارت های شخصی و اجتماعی کودکان مؤثر است.
مراجع
نوشتن نظر